Author: threeteatree

23 Feb ในวันที่ฉันลาออกจากงานที่ใครก็เรียกว่ามั่นคงมาเป็นฟรีแลนซ์

เมื่อสองปีที่แล้ว.. ฉันตัดสินใจลาออกจากงานประจำงานแรกในชีวิตซึ่งยังคงเป็นงานสุดท้ายในขณะนี้ด้วยเหตุผลหลักที่ว่า “งานนั้นหนักเกินไป” งานที่ว่าคือการเป็นผู้ตรวจสอบบัญชีหรือออดิทที่หลายๆ คนน่าจะเคยได้ยินมาบ้าง   เป็นออดิทเพราะเรียนบัญชี Art by Palim ตอนที่อยู่มหาวิทยาลัยปีสาม ฉันมีโอกาสฝึกงานในบริษัทที่มีชื่อเสียงเป็นอันดับต้นๆ ของสายงานนี้ เมื่อการฝึกงานจบลง ฉันก็ได้รับข้อเสนอให้เซ็นสัญญาเข้าทำงานต่อทันทีหลังเรียนจบ ซึ่งถือเป็นเรื่องที่น่าดีใจสำหรับนักศึกษาคนหนึ่งในตอนนั้น เพราะเรียนจบปุ๊ปก็มีงานทำเลย ไม่ต้องมานั่งหาที่สมัครงานแล้วตระเวนสอบสัมภาษณ์เหมือนกับใครเขา คะแนน TOEIC ที่สอบไว้ก็ยังไม่เคยเอาไปใช้ด้วยซ้ำ และนั่นก็ทำให้ปีสี่ในมหาวิทยาลัยของฉันเป็นปีที่สนุกที่สุด เพราะไม่ได้ห่วงเรื่องเกรดเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว จากที่เคยเป็นเด็กเรียน เข้าเรียนทุกคาบ นั่งหน้าตลอด ก็เริ่มโดดเรียน สนุกกับ Friday night จากที่เคยทำกิจกรรมมาบ้างแบบประปราย ก็หาทำเพิ่ม ทำงานพาร์ททามติวหนังสือมากกว่าเดิมเพื่อเก็บเงินไว้ไปเที่ยวต่างประเทศด้วยตัวเอง วันที่คนอื่นอ่านหนังสือสอบอย่างแข็งขัน ฉันยังนั่งติวหนังสือให้คนอื่นอยู่เลย   เกียรตินิยมนั้น.. สำคัญแค่ไหน? Art by Palim ถึงจะชิวไปบ้างหรือทำกิจกรรมเยอะแค่ไหน ฉันก็ยังคงตั้งใจเรียนในห้องและอ่านหนังสือสอบจนดึกดื่นอยู่เหมือนเดิม ทำให้ยังเรียนจบด้วยคะแนนเกียรตินิยมอันดับหนึ่งได้ (เพราะบุญเก่าก่อนเซ็นสัญญาแท้ๆ) เป็นสิ่งหนึ่งที่ภูมิใจ แต่ก็เป็นอย่างนั้นได้ไม่นาน เพราะจริงๆ แล้วเกียรตินิยมไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น ฉันยังไม่เคยใช้เกรดของตัวเองที่ได้มาไปยื่นสมัครงานที่ไหนเลยด้วยซ้ำ ยิ่งถ้ามองย้อนกลับไปถึงชีวิตมหาวิทยาลัยของตัวเอง ก็จะนึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำแล้วได้ประสบการณ์พร้อมความสนุกเสียมากกว่า อย่างตอนที่ทำพาร์ททามในร้านอาหารชั่วโมงละ 30 บาทแถมข้าวเย็นฟรี...